monolog

احساس می کنم زندگی بدجوری داره ازم جلو می زنه. عقب موندم. مقدار زیادی از وقتم رو، بیش از آنچه باید، برای کسب دانش ها و مهارت های فردی گذرانده ام. هوچی گری و صرف وقت در روابط عامیانه، قطع کردن رابطه در مواردی که سودمند به نظر نمی رسد و ایجاد ارتباط های سودمند تر همه مهم تر از اندوخته هایی هستند که به قیمت صرف وقت زیاد و گوشه نشینی بدست می آیند. فیریکی که 7 سال خوندم یا فلسفه ای که برایش این همه وقت گذاشتم چقدر در پیشرفت می تونند کمکم کنند. اینها شاید رضایت خاطری را برای خودم به دنبال داشته ولی در روابط اجتماعی به کار نمی آیند.